ترنم باران

 

 

از امام حسین (ع) سوال شد، ای پسر رسول خدا چگونه صبح کردی و روزت را شروع نمودی؟ آن حضرت فرمودند : روزم را شروع نمودم در حالیکه پروردگار بر سر من است( شاهد و ناظر اعمالم است) و دوزخ در برابر و روبروی من، و مرگ مرا طلب می کند و دنبال سر من است ، و حساب و کتاب (اعمالم) مرا احاطه کرده ، و من در گرو اعمال و کردارم هستم ، آنچه دوست دارم به دست نمی آورم و آنچه را که بد می دارم جلو آن را نمی توانم بگیرم، و کارها بدست دیگری است اگر بخواهد مرا شکنجه و عذاب کند و اگر بخواهد مرا عفو کند و از من بگذرد، پس کدام فقیری از من نیازمندتر است.

امالی صدوق/89ح3- بحار 76/15

 

به گونه ماه                                                                        و ساعتی بعد

نامت زبانزد آسمانها بود                                                        در باران متواتر پولاد

و پیمان برادریت                                                                   بریده بریده

 

                       با جبل نور                                                    افشا شدی

                      چون آیه های جهاد                                         و باد

                       محکم                                                        تو را با مشام خیمه گاه

                                          

                                            تو آن راز رشیدی                      درمیان نهاد

                                            که روزی فرات                          و انتظار در بهت کودکانه حرم

                                            بر لبت آورد                              طولانی شد

                                            

                                                                                        تو آن راز رشیدی

                                                                                        که روزی فرات

                                                                                         بر لبت آورد

 

 

                                                                                                                                 

 

 

پیامبـر اکرم(ص) فرمـود: «مـن دو چیز گرانمایه در میان شما به یادگار مى نهم:
کتاب خدا و خاندانـم. ایـن دو هرگز از یکدیگر جدا نمـى شـوند تا آنکه در قیامت کنار حوض کوثر بر مـن وارد آیند.»

 

توسل به اهل بیت

در ذیل آیه 62 سـوره بقره امام(ع) فرمود: اگر آنها[ یهودیان]با نیتـى صادق و عقیده اى درست از عمق جان خـداى را به ((محمد و آل پاکـش))

مى خواندند تا نگاهشان دارد ... حتما خداوند با کرمش به آنها پـاسخ مـى داد; امـا کـوتـاهـى کـردنـد ...

سرزنش دشمنان اهل بیت

در ذیل آیه 97 سـوره بقره امام(ع) مى فرماید: همانگونه که یهود را به جهت دشمنـى با جبـرئیل(ع), مـورد مذمت قرار داده; دشمنان ((اهل بیت)) را نیز مشمول سرزنـش خـویـش گردانیده است. زیرا به اعتقـاد آنان نیز جبـرئیل(ع) و فـرشتگان مقـرب خـدا بـراى یارى رسـانـدن به محمـد(ص) و علـى(ع) فـرود می آمـدنـد ...

پیروى از اهل بیت

امـام(ع) به اشـاره پـدر گـرامـى اش حضـرت امیـرمـومنــان(ع) در تـوضیح مراد از ((ناس)), در آیه 199 سوره بقره مى فرماید: مقصود از آن, ما اهل بیت هستیـم و به همیـن جهت, خداوند مى فرماید: از همان جایـى که مردم (ناس)    کوچ مـى کنند, کـوچ کنید[ .و پیروى از اهل بیت را پیشه خویـش سازید] در آیه 75 سوره انفال مى خوانیـم: ... و خـویشاوندان نسبت به یکدیگر در احکامى که خدا مقرر داشته [از دیگران] سزاوارترنـد. امام(ع) فرمـود: هنگامـى که   ایـن آیه نازل شـد, از رسـول خـدا(ص) در باره تاءویل آن پـرسیـدم. رسـول خدا(ص) فرمـود: به خـدا سـوگند, جز شما کـس دیگرى را قصد نکرده است و شما همان خـویشاونـدان من هستید. پـس هر گاه مـن از دنیا رفتـم, پدرت علـى(ع) نسبت به من و جانشینى مـن سزاوارتر است; و هر گاه پدرت از دنیا برود, برادرت حسـن(ع) بـدان سزاوارتر است; و آنگاه که حسـن(ع) از دنیا بـرود, تـو بـدان مقام سزاوارتـرى. گفتـم: اى رسـول خـدا, بعد از مـن چه کسـى شایسته آن مقام است؟ فرمـود: پسرت على. به همیـن ترتیب نام یکایک ائمه اطهار (علیهم السلام) را بـرشمرد; هر کـدام را بعد از دیگرى شایسته تر به خلافت دانست و در پایان فرمـود: غیبت در زمان نهمیـن فرزندت به وقـوع مى پیوندد. ایـن ائمه نسل تواند, خداوند علم و فهم مرا به ایشان عطا کرده است و سرشت آنها از سرشت مـن است. خدایا ایـن مردم را چه مى شود که با آزار خاندانم مرا می آزارند؟! خداوند شفاعتـم را نصیب ایشان نگرداند.

پاداش پیروى از اهل بیت

در آیه 29 سوره رعد مى خـوانیـم: ((آنان که ایمان آوردند و عمل صالح انجام دادنـد, طـوبـى و بهتـریـن سـرانجامها در انتظارشان است.)) امام(ع) مـى فرمایـد: ایـن آیه در مورد امیرمـومنان نازل شده است. ((طـوبى)) درختى است در خانه وى در بهشت و هیچ میوه اى در هیچ خانه اى از خانه هاى بهشت نیست; مگـر آنکه شاخه اى از ایـن درخت در آن وجـود دارد. خداوند در آیه 71 سوره اسراء مى فرماید: ((روزى که هر گروهى را با پیشوا و امام خویـش مى خـوانیـم ...)) امام(ع) فرمـود: آرى, پیشـوایان دو دسته اند; امامـى که مردم را به هـدایت دعوت مى کند و مـردم از وى پیروى مـى کننـد و به سعادت مى رسند و امامى که مردم را به گمراهى فرا مـى خـواند و مردم نیز از وى پیروى مى کنند[.و در تباهـى غوطه ور مـى گردنـد] 2پـرسـش از ولایت اهل بیت در قیـامت2 خـداونـد در آیه 36 سـوره اســراء مـى فـرمایـد: ((چشـم و گـوش و دل, تمامـى اینها مـورد پـرسـش و بازخـواست قـرار مـى گیرنـد.)) امام(ع) فـرمـود[ :رسـول خـدا(ص) فرمـود]: ... به عزت پروردگارم سـوگنـد, تمامـى امت مـن در روز قیامت باز داشته مـى شـونـد و از ولایت امیرمـومنان(ع) بازخـواست مى گردند.

 

احترام به اهل بیت

در آیه 82 سـوره کهف مـى خـوانیـم: ((... و امـا آن دیــوار, از آن دو یتیـم در آن شهر بـود و زیر آن گنجـى متعلق بدانها وجـود داشت و پدرشان مردى نیکـوکار بـود. پروردگارت مى خـواست آنها به حد بلـوغ برسند و گنج خـود را بیرون آورند...)) امام به یکى از منحرفان مى فرماید: به خاطر احترام چه کسـى آن دیـوار براى ایـن دو یتیـم محفـوظ مانـد؟ مرد گفت: پدرشان امام فرمـود: آیا پـدر آنها بهتر بود یا رسول خدا؟ آن مرد بدیـن وسیله به مقام و عظمت آن خـانـدان پـى بـرد و سـرافکنـده و شـرمسـار گـردیـد.

جدال میان اهل بیت و بنى امیه

شخصـى از آن حضـرت در بـاره آیه 19 سـوره حج پـرسیــد. خداوند در این آیه مى فرماید: ((اینان دو گروهند (دشمـن یکدیگر) که در باره پروردگارشان به جـدال و نزاع برخاستند.)) امام پاسخ داد: ما و بنى امیه هستیـم که در باره خداى ـ عزوجل ـ به جدال و مخـاصمه پـرداخته ایـم; مـا مـى گـوییـم خـداى راست گفت; و آنـان مـى گـویند: خـداى دروغ گفت: پـس ما و ایشان تا روز قیامت[ نیز] دشمن یکدیگریم.

 اهل بیت, حکمرانان الهى

در آیه 41 سوره حج مى خوانیم: [))یاران خدا] کسانى هستند که اگر در زمیـن بدانها قدرت و مکنت بخشیـم, نماز را بـرپا داشته و زکات را مـى پـردازنـد و امـر به معروف و نهى از منکر مـى کنند و ...)) امام(ع) فرمـود: ایـن آیه در شـاءن مـا اهل بیت فـرو فـرستـاده شـده است.

طهارت و عصمت اهل بیت

 خداوند در آیه 33 سـوره احزاب مـى فرماید: ((خـداوند اراده کرده است که پلیـدى و گناه را تنها از شما اهل بیت دور سـازد و شمـا را پاک گرداند[ .و به مقام عصمت رساند])) آن حضرت فرمود: رسـول خـدا(ص) در منزل ام سلمه بـود که بـرایـش[ غذایـى به نام] حریره آوردند. آن حضرت على و فاطمه و حسـن و حسیـن(ع) را فرا خواند و همگى از آن خـوردند. سپـس عباى خیبرى بر آنها افکند و آیه فـوق را تلاوت فرمود.

اهل بیت منبع علوم

خـداونـد در آیه 12 سـورء یـس مـى فـرمـایـد: ((و همه چیز را در امام آشکار کننـده اى برشمرده ایـم.)) آن حضرت فرمود: ... حضرت رسـول خـدا(ص) فرمـود: مراد از ((امام مبیـن)) امیرالمـومنیـن(ع) است, بـى تردید او همان امامـى است که خداى ـ تبارک و تعالـى ـ در وى علـم هر چیزى را به شماره درآورده است.  

پیـوستـن به اهل بیت و دوستـى بـا ایشان                             

در آیه 23 سوره شورى مى خوانیم:
[((اى رسول ما, به امت] بگو: مـن از شما اجرى نمى خواهم جز دوست داشتـن نزدیکانـم. )) امام حسیـن(ع) فرمـود: آن خـویشاونـدى که خداوند پیـوند بدانها را فرمان داده و حق آنان را گرامـى داشته و خـوبـى را در ایشان نهاده است, خـویشـاونـدى ما اهل بیت است. خـداونـد حق مـا را بـر هـر مسلمـانـى واجب کـرده است.

اهل بیت هماره در حال عبادت

خـداونـد در آیه 29 سـوره فتح مـى فـرمـایــد: ((... آنان[ کسانـى که با رسـول خـدا(ص) در برابر کفار سرسخت و در میان خـود مهربانند] را مـى بینـى که پیـوسته در حال رکـوع و سجـودنـد ...)) امام(ع) فرمـود: ایـن آیه در باره علـى بـن ابـى طالب(ع) نازل شده است.

اهل بیت سرچشمه روشنایى ها

در آیات آغازیـن سوره شمس مى خوانیـم: ((سوگند به خورشید و تابش و گسترش نـور آن در هنگام بالا آمـدن ...; و سـوگنـد به ماه, آن هنگام که در پى خورشید برآید و سوگند به روز آن هنگام که زمیـن را روشنایـى مـى بخشد.)) امام(ع) فرمـود: مراد از خـورشید, محمد رسـول خدا است; و مراد از ماه امیرمومنیـن على است که به دنبال محمد(ص) مـىآید و مراد از روز قائم آل محمد است که زمیـن را از قسط و عدل پر مى سازد.

نعمت دیندارى و ولایت اهل بیت

در آیه 11 سوره ضحى مى خوانیـم: ((... و اما نعمت پروردگارت را, پس بازگو کـن.)) امام(ع) فرمود: مراد از نعمت, دین و اعتقاد به ولایت اهل بیت (علیهم السلام) است.

اهل بیت و آگـاهـى از رویـدادهـاى آینـده

امیرالمومنین(ع) سـوره قـدر را تلاوت مـى فرمـود. حسیـن(ع) گفت: پدر, گـویا ایـن سـوره[ که]از دهان شما[ شنیده مـى شـود] شیرینى خاصـى دارد! حضرت فرمـود: اى فرزند رسـول خدا و فرزندم, مـن از این سوره چیزى مى دانم که تو نمى دانى. هنگامى که ایـن سوره نازل شد, جـدت رسـول خـدا(ص) مرا فرا خـواند. وقتـى به محضرش شرفیاب شدم] آن را برایـم قرائت فرمود; سپـس بر شانه راستـم زد و گفت: اى برادر من و وصـى من و سرپرست و والى امتـم بعد از مـن, و اى دشمن دشمنان مـن تا روزى که همگان برانگیخته شـوند, ایـن سـوره بعد از مـن براى تـو است و بعد از تـو بـراى فـرزنـدانت[ .آرى] جبرئیل(ع) برادر فرشته ام, حـوادث امتـم را در سنت خویـش برایـم گفته است و همانها را براى تـو نیز بازگو خواهد کرد. ایـن سوره در جان قدسى تو و جانشینان[ مـن و تو] تا آن هنگام که طلوع فجر قـائم(ع) سـرزنـد همـاره نـوربخـش خـواهـد بــود.

(اللهم عجل لولیک الفرج)

  

 

«فَإِنْ تَکُنِ الدُّنْیا تُعَدُّ نَفیسَةًفَدارُ ثَوابِ اللّهِ أَعْلی وَ أَنْبَلُوَ إِنْ تَکُنِ الأَمْوالُ لِلتَّرْکِ جَمْعَهافَما بالُ مَتْرُوک بِهِ الْمَرْءُ یَبْخَلُوَ إِنْ تَکُنِ الاَْرْزاقُ قِسْمًا مُقَسَّمًافَقِلَّةُ حِرْصِ الْمَرْءِ فِی الْکَسْبِ أَجْمَلُوَ إِنْ تَکُنِ الاَْبْدانُ لِلْمَوْتِ أُنـْشِأَتْفَقَتْلُ امْرِء بِالسَّیْفِ فِی اللّهِ أَفْضَلُعَلَیْکُمْ سَلامُ اللّهِ یا آلَ أَحْمَدَفَإِنّی أَرانی عَنکُمْ سَوْفَ أَرْحَلُدر »:
حضرت در مسیر حرکت به جانب کوفه فرموده است:زندگی دنیا گرچه نفیس و پربهاست،ولی پاداش خدا در جهان دیگر بالاتر و پربهاتر است.و اگر سرانجامِ جمع آوری مال و ثروت، ترک نمودن آن است،پس نباید مرد بری آن بخل ورزد.
و اگر روزی همه بندگان، تقسیم و مقدَّر شده است، پس کمی حرصِ مرد در کسب، زیباتر. و اگر بدن ها برای مرگ آفریده شده است، پس کشته شدن مرد در راه خدا چه بهتر. درود بر شما خاندان پیامبر،که من به زودی از میان شما کوچ خواهم کرد.

 

  

پیامبر بزرگ اسلام صلى اللّه علیه و آله ، پیش از آنکه على علیه السلام را درغدیر خم از جانب خداوند متعال به امامت ،منصوب نمایند، بارها و بارها در مکانها و موقعیتهاى مختلف ، فضایل على علیه السلام را به عبارتهاى گوناگونى گوشزد کرده اند. تعبیرهایى که پیامبر گرامى صلى اللّه علیه و آله درباره على علیه السلام به کار برده اند، براى هیچ کس ‍ نفرموده اند.منظور آن حضرت از بر شمردن این فضایل براى على علیه السلام چیزى جز زمینه سازى براى غدیر و به دست دادن معیارهاى براى شناخت امام آینده جامعه اسلامى نبوده است ، از نظر عقلى نیز روشن است که خبر دادن مردم به امر مهمى چون امامت و انتصاب فردى براى این مقام ، نیازمند آن است که اذهان مردم ، تا حدودى ، آماده باشد.این سخن پیامبر صلى اللّه علیه و آله که فرمود: على مع الحق و الحق مع على ؛ على با حق است و حق با على است.
مى تواند معیار محکمى براى شناخت امامت و ولایت آن حضرت چه آنکه : در خانه اگر کس است یک حرف بس است .برخى از احادیث آن حضرت صلى اللّه علیه و آله را در این باره نقل مى کنیم :
1 - دوستى على علیه السلام
الف - دوستى على معیار ایمان و کفر
آنکه تو را دوست داشته باشد، مؤ من داشته باشد، مؤ من است و آن کس که تو را دوست نداشته باشد کافر یا منافق است
ب - دوستى على علیه السلام مصونیت از گناه.
دوست داشتن على بن ابیطالب (ع ) ثوابى است که گناه کردن هم به آن ضرر نمى زند و دشمنى کردن با آن حضرت ، گناهى است که کار نیک هم براى آن هم فایده ندارد .

ج - دوست على علیه السلام در بهشت با پیامبر است :
هر کس مى خواهند به زندگى من زنده باشد و به مرگ من بمیرد و در جنت عدن منزل کند و به نهالى که خدایش کاشته بچسبد و به او بگوید: باش تا باشد باید دوستدار على بن ابیطالب (ع ) باشد و اوصیاى از فرزندانش را پیروى کند زیرا آنان عترت من اند و از گل من آفریده شده اند و از دشمنانشان به خدا شکوه کنند که منکر فضل آنهایند و قطع صلح آنها کنند... .

د - دوستى على نعمت است :
دوستى على (ع ) نعمت است و پیروى از او فضیلتى است که فرشتگان به آن معتقدند، و صالحان گرد اویند. پس از من کسى در جهان گام ننهاد جز آنکه على بهتر از اوست از نظر عزت و افتخار و دلیل راه از نه سخت است و نه شتاب کار نه سهل انگار در تباهى و نه عناد ورز، زمین او را حمل مى کند و گرامى مى دارد .
ه‍ - دوستى على (ع ) وسیله پذیرش اعمال :
آگاه باش کسى که على را دوست داشته باشد خداوند نماز و روزه و نماز شب او را قبول مى کند، و خدا تمام کارهاى او را مى پذیرد و دعاى او را اجابت مى کند. آگاه باشد کسى که على (ع ) را دوست داشته باشد فرشتگان براى او طلب آمرزش مى کنند. کسى که به فضیلتى از فضایل على (ع ) گوش ‍ کند خداوند همه گناهان او را که به وسیله گوش خود انجام داده مى بخشد .
و - دوستى با على (ع ) دوستى با پیامبر (ص ):
آگاه باش کسى که على (ع ) را دوست داشته باشد یعنى مرا دوست دارد و کسى که مرا دوست داشته باشد خدا از او راضى است و کسى که خدا از او راضى باشد بهشت را به او پاداش مى دهد.
2 - على همراه با قرآن
على همراه با قرآن است و قرآن همراه على است ، این دو از هم جدا نمى شوند تا اینکه در حوض به من وارد شوند .
3 - على (ع ) همچون سوره توحید
اى على ! تو مانند سوره قل هو اللّه احد هستى هر کس که تو را قلبا دوست داشته باشد مثل این است که ثلث قرآن را خوانده باشد وکسى که تو را قلبا دوست داشته باشد و با زبانش هم به تو کمک کند مانند این است که دو ثلث قرآن را خوانده است و کسى که تو را با دل و زبان دوست داشته باشد و با دستش هم کمک کند مثل این است که همه قرآن را خوانده باشد.
4 - على (ع ) پدر امت
حق على (ع ) بر امت اسلامى مانند حق پدر بر فرزند است.
5 - على و شیعیانش پیروزند
براستى على (ع ) و پیروان او در روز قیامت رستگارند.
6 - نام على (ع ) صداى در بهشت
روى در بهشت ، حلقه اى از یاقوت سرخ بر طلاى ناب است وقتى که این حلقه بر در بهشت زده شود، از آن صداى یا على شنیده مى شود.
7 - على (ع ) اولین بهشتى
على (ع ) اولین کسى است که وارد بهشت مى شود.
8 - سیراب از چشمه سلسبیل
حضرت على (ع ) اولین کسى است که از چشمه سلسبیل و زنجبیل خواهد نوشید و على و شیعیانش ، پیش خدا جایى دارند که همه از اولین و آخرین ، حسرت آن را خواهند خورد .
9 - على (ع ) شخصیت ناشناخته
اى على ! هیچ کس غیر از خداوند و من ، تو را آن طور که شایسته است نشناخته اند، چون مقام تو بسیار با عظمت و رفیع است ، مردم نمى توانند شخصیت واقعى ات را بشناسد. پنج تن آل عبا، حقایقى هستند که پنهان و ناشناخته اند، فقط آنچه را که از جایگاه آنان مى توان شناخت این است که فضایل آنان ، شرق و غرب را فراگرفته که این خود، چشم اندازى بیش ‍ نیست .
10 - تماشاى سیماى على (ع ) عبادت است
نگاه کردن به صورت على (ع ) مثل عبادت کردن است ، به یاد على (ع ) بودن مانند عبادت کردن است ، و ایمان هیچ بنده اى قبول نمى شود، مگر به شرط آن که با على (ع ) دوست و از دشمنانش بیزار باشد.

11 - عطر فضیلت على (ع ): همراه فرشتگان
هر گروهى که گرد هم جمع شوند و درباره فضایل على (ع ) صحبت کنند، فرشتگان آسمان به جمع آنان آمده و بر اطراف آنان حلقه مى زنند، تا زمانى که آن گروه متفرق شوند و بعد از متفرق شدن ، آنها فرشتگان هم به آسمان برمى گردد. سایر فرشتگان به آنها مى گویند، ما بوى خوشى از شما استشمام مى کنیم ، آنها جواب مى دهند ما در زمین در جمع گروهى بودیم که درباره فضایل على (ع ) صحبت مى کردند، و از برکت آنان ، ما خود را معطر ساختیم . آن ملائکه مى گویند: پس ما را هم به آن محل ببرید، فرشتگان جواب مى دهند:
آن گروه پراکنده شدند و هر کدام به منزل خود رفتند و آن ملائکه باز هم تقاضاى خود را تکرار میکنند که ما را به محلى ببرید که صحبت از فضیلت على (ع ) باشد .
12 - پرچمدار بزرگ
در جنگ خیبر، مسلمانان قلعه هایى از یهودیان را فتح کردند، اما هنوز دژهاى مستحکم وطیح و سلالم باقى مانده بود که آنان از درون قلعه ها مقاومت مى کردند. جنگاوران اسلام بیش از ده روز با یهودیان ، دست و پنجه نرم کرده و هر روز، بى نتیجه به لشگرگاه برمى گشتند. بنا به نوشته طبرى در یکى از ده روز، ابوبکر مامور فتح قلعه ها گردید، ولى پس از مدتى بدون اخذ نتیجه بازگشت ، روز دیگر، فرماندهى لشکر به عمر واگذار شد او نیز نتوانست قلعه ها را بگشاید ، در این هنگام بود که پیامبر (ص ) فرمود:
این پرچم را فردا به دست کسى مى دهم که خدا و پیامبر را دوست دارد و خدا و پیامبر نیز او را دوست مى دارند و خداوند این دژ را به دست او مى گشاید.. .
همه منتظر بودند که ببینند، این سردار پرافتخار کیست ؟ که ناگاه سکوت پر انتظار همه اصحاب و سرداران با این جمله پیامبر که فرمود: على کجاست ؟در هم شکست . در پاسخ عرض کردند: او دچار عارضه چشم است .
پیامبر (ص ) فرمود: على را نزد من آورید، على (ع ) پیش پیامبر (ص ) آمد.( اندک زمانی چشمانش بهبود یافت به طورى که دیگر اثرى از درد نماند) بعد پیامبر (ص ) پرچم را به دست على (ع ) داد و خداوند، به وسیله او، پیروزى را نصیب اسلام کرد .
13 - محبوب پیامبر
هیچ کس را در نزد رسول خدا، محبوبتر از على (ع ) ندیدم و نیز زنى را از همسر على (ع ) پیش پیامبر (ص ) عزیز و گرامى تر نیافتم.
14 - على (ع ) برگزیده خدا
پیامبر (ص ) به فاطمه (س ) فرمود: پروردگار من ، توجهى به اهل زمین کرد و پدرت را از میان آنان انتخاب نمود و براى بار دوم توجه کرد و شوهرت را انتخاب نمود و بعد به من وحى کرد که براى او همسر انتخاب کنم و وى را جانشین خودم قرار دهم .
15 - ارزشهاى بیکران على (ع )
باز پیامبر (ص ) فرمود: برادرم على (ع ) نزد خداوند، آنقدر برترى دارد که به دلیل زیادى فضایل و برتریهایش ، نمى توان آن ها را شمرد. آن کس که از فضیلتها و شخصیت او سخن بگوید و خودش اعتقاد قلبى به او داشته باشد، خداوند گناهان او را که درگذشته مرتکب شده و یا در آینده مرتکب شود، مى بخشد هر چند که گناهانش به اندازه گناهان جن و انس ‍ باشد.
کسى که فضیلت از فضایل حضرت على (ع ) را بنویسد تا زمانى که آن نوشته باقى است ، فرشتگان از خدا مى خواهند که از گناهان آن شخص ‍ چشم پوشى کند.
و هر کس که به نوشته هایى که درباره فضیلت على است نگاه کند، خداوند گناهان او را که توسط چشم انجام داده مى بخشد.
سپس به على (ع ) نگاه کرد و فرمود: هرکس به یاد على (ع ) باشد مانند این است که عبادت کرده و خداوند ایمان هر کس را به شرطى قبول مى کند که با دوستى و محبت و ولایت على (ع ) همراه بوده و از دشمنان على (ع ) بیزار باشد . 

    

                                                                                                                                                   ادامه مطلب...