نظرات ياداشت آرزوي من

كـاش مـن يـك بـچـه آهـو مى شـــــدم	مـى دويــــدم روز و شـب در دشت ها
توى كوه و دشت و صحرا، روز و شـــب	مـى دويــــــدم، تـا كـه مـى ديدم تو را
كـاش روزى مـى نـشـستـى پيش من	مـى كـشـيدى دست خود را بــر سرم
شـاد مـى كـردى مـــرا بـا خـنـــــده ات	دوسـت بــــــودى بـا من و با خــواهرم
چـون كـه روزى مــــادرم مى گـفت: تو	دوسـت بـــا يـك بـچه آهــــــو بـوده اى
خـوش بـه حـال بچـه آهــــــويى كه تو	تـوى صـحـــــرا ضـــــــامـن او بــوده اى
پـس بـيـا! مـن بـچه آهــــــو مى شـوم	بـچـه آهــــويـى كـه تنــها مانده است
بـچـه آهــــويـى كـه تـنهــــا و غـريـــــب	در مـيـان دشــت و صحـرا مانده است
روز و شــــب در انـتـظـــــارم، پـس بيــا	دوسـت شـو بـا من، مرا هم نـــاز كن
بـنـد غـــــم را از دو پـــــاى كـوچـــكـــم	بــــــــا دو دسـت مـهـربـــانـت بــاز كن

افسانه شعبان نژاد