ترنم باران

    پسرکم! تو را سفارش می کنم به رعایت تقوای الهی درحال توانگری وتهیدستی، وگفتار حق درحال خشنودی وخشم، میانه روی هنگام دولتمندی وتنگدستی، رفتار عادلانه نسبت به دوست ودشمن، کارکردن درحال شادابی وسست حالی وخشنودی از خدا درسختی وخوشی.

    پسرکم! هرشری که بدنبالش بهشت باشد، نتوان آن را شردانست وآن خیری که آتش دوزخ درپی بود، نتوان آن را خیر بحساب آورد. هرنعمتی در برابربهشت ، ناچیزاست وهربلایی در قیاس با آتش دوزخ ، سلامتی است.

   پسرکم! بدان هرکس عیب خود راببیند، از پرداختن به عیب دیگران باز ماند. هرکس جامه تقوی برتن نکرد هیچ جامه ای عیبهای او را نپوشاند. آنکس که به قسمت خدا خرسند باشد، هرآنچه از دستش رفته، اندوهگین نگردد. هرکه تیغ ستم بیرون کشد، سرانجام خون خود به آن بریزد.

    هرکس که چاهی برای برادرش کند، خود درآن افتد. هرکه پرده دیگری بدرد عیبهـای خانواده اش عیان شود. هرکه خطای خود را فراموش نماید، خطای دیگری را بزرگ شمارد. هرکه با کارها پنجه درافکند، خویشتن را هلاک سازد.هرکه خود را به گردابها افکند غرق گردد. هرکه شیفته رای خود شود، گمراه گردد. هرکه به عقل خود بی نیازی نماید، به لغزش افتد. هرکه برمردم گردن فرازی نماید، خوارشود. هرکه با دانشمندان نشست وبرخاست نماید، با وقار گردد وهرکه با فرومایگان معاشرت کند، خوارگردد.هرکه با مردم عاقلانه رفتار ننماید، دشنام شنود. هرکه به جایهای بدنام قدم نهد، متهم شود.هرکه شوخی کند، سبک شود. هرکه چیزی را بسیار انجام دهدبه آن معروف شود. هرکه پرگویی کند، خطاهایش بسیار باشد و هرکه خطاهایش افزون تر شد، حیاتش کمترگردد. هرکه حیایش کمترباشد، پارسایی اش اندک بود وهرکه پارسایی اش اندک باشد، دلش بمیرد وهرکه دل مرده شد راه به دوزخ برده است.

                                                                                                                    تحف العقول- شیخ ابومحمد حرّانی