در مدح چهارده معصوم علیهم السلام
` ستایش می کنم وبزرگ می دارم پیامبر مصطفی(ص) را وفضیلت هایش را بر می شمارم.
` وآنگاه رو به سوی فاطمه اطهر کرده، ثنای جمیل خویش را نثار وجود مبارکش مینمایم.
` وبا ستوده ترین ومعطرترین کلمات از علی مرتضی(ع) آن دلاور پیشتاز میدان های نبرد یاد می کنم.
` وحسن مجتبی(ع) ، آنکه پس از پدر سیادت یافت و براستوار داشتن دین خدا همت گماشت.
` آنگاه، به امام حسین(ع) می پردازم، بزرگ مردی که با نثار جان خویش در راه دین، به مقام والا ارجمندی دست یافت که همه برآن وقوف دارند.
` وبعد از او، علی زین العابدین(ع) (قراردارد) که امامت خلق چه سیاه باشند وچه سفید به او واگذار شده است.
` ویاد می کنم امام محمد باقر(ع) را که شکافنده علم بود وبرای نشر علوم دینی ، از هیچ تلاشی فروگذار نکرد.
` ویاد می کنم از امام صادق(ع) آن پاک نهادی که با تلاش وکوشش خویش پایه های شرع مبین را استوار ودین جدّ بزرگوارش را روح وجانی تازه بخشید.
` وامام موسی کاظم (ع)، آنکه پیوسته عبدی صالح بود وهمیشه یاد وذکر خداوند سبحان ورد زبان مبارکش بود.
` ویاد می کنم از امام رضا(ع) که به تقدیر الهی راضی بود و به خاطر شکیبایی برآنچه در این راه بدو رسیده بود، عزت ومجد ازجانب خداوند به او ارزانی شد.
` و از امام جواد، آن باب المراد یاد می کنم که حکم امامت او درسن کودکی ازجانب خداوند به وی اعطا گردید، آنگاه که چندسالی بیش نداشت.
` واز امام هادی(ع) نام می برم، آنکه نزد اهل فخرازچنان مقام والایی برخوردار بود که جمله سرتعظیم در برابر عظمت عزتش فرود آوردند.
` ویاد می کنم از امام حسن عسکری(ع) که امام برحق همه مردم بود واو را جایگاهی دراوج عزت وبزرگی است.
` وسپس از امامی یاد می کنم که با غیبت خویش، خود را از چشم مردم مستور داشت، وخداوند وعده پیروزی واصلاح جهان را به او عطا فرمود.